Zomaar een ‘positief’ bericht…

Vermits ik momenteel ben ingehaald door het coronabeestje is de praktijk gesloten gedurende een week. In het verleden raakte ik in maart telkens mijn stem kwijt door een voorjaarsverkoudheid. Gedurende een drietal dagen had ik dan een zware kop met wat hoofdpijn en een hoog zakdoekverbruik. De voorbije twee jaar bleef dit probleem weg dankzij een hoog mondmaskerverbruik. Door de versoepelingen en onze gedaalde immuniteit dacht ik even dat het oude verhaal terug was. Helaas noemt het verkoudheidsvirus nu Corona. En bestaan er testen die er vroeger niet waren.

We zitten dus nu een week onze verkoudheid uit. Wat is nu een week op een mensenleven? Ik merk al jaren dat de tijd vliegt. En met de voortschrijdende leeftijd gaat dit ook steeds sneller. Maar wat merk ik nu? De tijd gaat weer even traag voorbij als in de jaren zestig van de vorige eeuw. Ik veronderstel wel dat die periode er niks mee had te maken en dat het alleen mijn toenmalige leeftijd was. Denk even mee terug.

Je hebt een week vakantie waar je je echt op had verheugd. Maar het regent continue en je bent gedwongen om binnen te blijven. Vanmorgen heb je uren doorgebracht met het plaatsen van een compleet spoorwegstelsel in de salon. Want je weet dat de eetkamer voor de avondmaaltijd moet worden vrijgehouden. Maar tegen de middag is de stroom weer uitgevallen en staan je treintjes stil. Je woont nu eenmaal in het laatste huis van de straat en de stroom is daar nog niet zo stabiel als in het centrum van het dorp. Je begint dus maar voor de zoveelste keer te lezen in je drie Jommekestrips. Op de nieuwe televisie is tot vanavond alleen een testbeeld en dat brengt dus ook geen afleiding. Het is trouwens nog maar dinsdag en Tante Terry en nonkel Bob komen pas morgenavond. En dat is exact hoe ik me deze week voel. Niet jong, maar verveeld…